Orson Welles przybył do Hollywood u schyłku lat 30. w aureoli geniusza sztuki. Miał za sobą głośne spektakle Szekspirowskie na Broadwayu (np. „Juliusza
Cezara” zrealizowanego w duchu antyfaszystowskim),
które reżyserował i w których grał główne role. Miał także w dorobku kontrowersyjne
słuchowisko radiowe oparte na powieści H.G. Wellsa „Wojna światów”, które odbiło się szerokim echem po całych Stanach Zjednoczonych, powodując
panikę wśród radiosłuchaczy. Panikę, bo zrealizował
je w sposób tak realistyczny – w konwencji reportażu uczestniczącego
– że miliony obywateli USA uwierzyło w inwazję Marsjan. Hollywood
pozwoliło temu egocentrykowi i „rozpuszczonemu bachorowi” na stworzenie filmu, jednego z największych arcydzieł X Muzy, „Obywatela Kane’a”. Dokonał tego, nieustannie popadając w konflikty ze wszystkimi wokół. Potem Welles miał wiele różnych projektów, które nigdy nie weszły
na ekran (np. „Jądro ciemności” według Conrada). Z jednej strony nie chciał podporządkować się wszechwładzy producentów, z drugiej zaś – nie był zdolny do ustępstw i kompromisów.

Książka Clintona Heylina nie jest biografią wielkiego twórcy ani analizą
jego złożonej osobowości. Na podstawie notatek służbowych, wspomnień,
listów, scenopisów, wywiadów i innych materiałów autor sięgnął za kulisy rozgrywek Wellesa z hollywoodzkimi włodarzami przemysłu filmowego. I chociaż pozycja ta może rozczarować tych, którzy oczekują
pikantnych szczegółów z życia artysty (np. sensacji dotyczących jego związku z Ritą Hayworth), to na pewno zadowoli miłośników dawnego kina. Dowiedzą się wielu nieznanych faktów o tym jak powstawały filmy
Wellesa (np. „Intruz”, „Makbet” czy „Dotyk zła”) oraz o ich „drugim dnie”, bo autor książki nie unika analizy tych dzieł.