Ten przewodnik po Czechach ma jedną zasadniczą
przewagę nad większością bedekerów pisanych
przez polskich autorów. Stosuje czeskie nazwy
własne – miejscowości, dzielnic, regionów geograficznych,
rzek etc. Wydawałoby się to oczywiste,
tymczasem polscy autorzy mają nieznośną manierę
stosowania w przewodnikach po Czechach, Słowacji
i Litwie nazw wyłącznie polskich, co zdecydowanie
obniża ich użyteczność w podróży. Dobrze
wiedzieć, że Olomouc to Ołomuniec, ale na mapie
samochodowej próżno szukać polskich nazw, o nawigacji GPS nie
wspominając. Tu są nazwy oryginalne w tytułach podrozdziałów i w indeksie,
ale też polskie w samych opisach atrakcji (zasługa tłumaczki). To
nie jedyna zaleta. Jak na kieszonkowy przewodnik, ten objął większość
tego, co naprawdę warto zobaczyć. Niedosyt będą mieli miłośnicy górskich
wycieczek, ale dla nich są inne przewodniki. Osoby, które jadą
do Pragi plus dodatkowo chcą spędzić kilka dni w Czechach otrzymują
reprezentatywne propozycje zwiedzania, a także informacje o kraju,
o kuchni, piwie, literaturze, sztuce itd. I znakomite zdjęcia.