Napisana przed ponad dziesięciu laty dla duńskiego czytelnika opowieść o losach ocalałej z zagłady krakowskiej uczennicy, a potem studentki. Z tego powodu książkę formalnie zaliczamy do literatury obcej, chociaż jej treść upoważniałaby do wpisania na listę literatury polskiej. Odczucie
takie zawdzięczamy również świetnemu tłumaczeniu, dzięki któremu
wiele realiów jest nam na pewno znacznie bliższych niż pierwotnemu
odbiorcy. Dla niego książka ta mogła stanowić opis tak niezwykle egzotyczny, że dorównywać by mógł zapewne „Pożegnaniu z Afryką” Karen Blixen.

Autorka zadebiutowała w Polsce w ubiegłym roku autobiograficzną powieścią „Moje życie barbarzyńcy”, również tłumaczoną z duńskiego. Opisuje w niej swoje ocalenie w czasie okupacji i – paradoksalnie – nie mniej dramatyczny okres dojrzewania i młodości w Krakowie. „Pucka” to również czasy powojenne, zbeletryzowany w formie i niezwykle sugestywny
(i subiektywny) obraz życia inteligencji w epoce przedmarcowej, „w kraju, którego losy były gigantycznym, tragicznym żartem historii”, jak chce autorka. Jest to też powieść „z kluczem”, czy nawet wieloma „kluczami”,
gdyż w opisywanych postaciach można doszukać się portretów wielu mniej lub bardziej znanych postaci życia kulturalnego ówczesnego Krakowa i – w mniejszym stopniu – Warszawy.

Trudno dzisiaj jeszcze wyrokować, ale „Pucka” może się stać jedną z najważniejszych
książek opisujących nasze lata pięćdziesiąte i sześćdziesiąte, jedną
z tych książek, na które od lat czekamy, a przecież to ona czekała na nas, na swoje odkrycie, które zawdzięczamy uporowi i pracy tłumaczki. Na marginesie
warto dodać, że czytelnik znajdzie w tekście niezwykle sugestywny dowód na możliwość skutecznego przeciwstawienia się zakusom „bezpieki”, co z pewnością spodoba się licznym zwolennikom lustracji.