Obiecująca proza, sprawnie napisana powieść składająca
się z dwóch części, z których pierwsza zatytułowana
jest „Rzeka”, a druga „Dolina”, z wyraźnymi
odniesieniami do conradowskich wątków, lecz
przeniesionych do początków naszego wieku i do
tego w żeglugowy szlak… rzeki Warty, który może
się z wieloma rzeczami kojarzyć, ale trudno oczekiwać
tam romantyzmu. A jednak… Romantyzmu
może nie ma, ale jest napięcie, suspensy i zaskakujące
zwroty akcji, a do tego niezbyt realne, ale jednak
zdarzające się ponoć zamiany osobowości między postaciami.
Autor, trzeci w ostatnich latach pisarz o nazwisku Wiśniewski (po

Januszu L. i Januszu „Krawcu” Wiśniewskich), dobrze sobie radzi z konstrukcją
tekstu, stosuje różne techniki literackie, z których najciekawsze
są wycieczki w stronę reportażu, przypominające jednocześnie
(w pierwszej części) niezłą „literaturę drogi”. Do tego dochodzi ciekawy
język i chyba łatwość pisania, bo tekst dobrze się czyta, a odpowiednio
dawkowane napięcie powoduje, że trudno oderwać się od
rozpoczętej lektury. Po jej ukończeniu pozostaje pozytywny niedosyt
i oczekiwanie na drugą książkę. To dobry znak.