To już drugie, poprawione
wydanie „Słownika botanicznego”,
który – gdyby wydawca nie był nadmiernie
skromny – powinien mieć na okładce w tytule słowo „wielki”. Ponad tysiąc stron, kilka tysięcy rozbudowanych haseł, sztab autorów
pracujących nad tą edycją.
Imponują indeksy – skorowidze
nazw polskich i łacińskich zajmują ponad 60 stron. Omówiono
głównie florę występującą
w Polsce, ale nie tylko, wiele
jest też haseł poświęconych gatunkom dawno wymarłym, jak np. medulozowce – paprocie rosnące
w karbonie. Są swojskie kasztanowce, modrzewie, maki czy róże, smardze i muchomory,
ale też rośliny, których nazwy
nic nam nie mówią: katleja, parczelina czy chropicha. Wiele
haseł zostało uzupełnionych o rysunki, są też wklejki z kolorowymi
zdjęciami.