Bywają książki, które trudno jednoznacznie określić i przyporządkować
do jakiejś jednej grupy, ponieważ są jednocześnie wesołe i smutne,
wzruszające i irytujące, poetyckie i zarazem dotykające spraw prozaicznych.
To wszystko sprawia, że na długo zapadają w pamięci, ponieważ
poruszają w nas to, czego do końca nie umiemy nazwać, chociaż
doskonale to czujemy.
Na początku lat dziewięćdziesiątych ze śpiączki budzi się człowiek,

który w nią zapadł dwadzieścia jeden lat wcześniej, prawdopodobnie
na skutek wypadku. Co ciekawe jest przekonany, że ten długi czas
przebywał w zaświatach, lewitując w przestworzach, i bardzo stara się
dociec, z jakich powodów powrócił, tak nagle, na Ziemię. Z pomocą
dobrych ludzi udaje się mu w znacznym stopniu odzyskać władzę nad
ciałem i umysłem. Opuszcza stolicę i osiedla się w lasach na północy
Polski. Tam poznaje swojego najwierniejszego przyjaciela – psa przybłędę,
który będzie mu towarzyszył prawie we wszystkich wędrówkach.
Oddaje się też z pasją dość osobliwemu zajęciu, a mianowicie,
harmonizowaniu brzmienia rozstrojonych drzew i zakątków puszczy
w pradolinie Wisły. Mimo braku sił i środków stanie do, wydawałoby
się skazanej na porażkę, nierównej walki z ludźmi, których głównym
zajęciem od dziesiątków lat, jest niszczenie świata, a któremu on próbuje
przywrócić harmonię istnienia. Żeby historia była jeszcze bardziej
wyjątkowa należy dodać, że opowiada ją wyżej wspomniany czworonóg.
Robi to zresztą w sposób bardzo dowcipny, bowiem nie jest to
tylko jakiś zwykły kundel, ale erudyta, który swą wiedzą przewyższa
niejednego przedstawiciela „dwunożnych”. Tylko czy ta opowieść rzeczywiście
prowadzi nas w północne rejony kraju?
Głównego bohatera powieści mogliśmy poznać w poprzedniej

książce Marka Stokowskiego pod tytułem „Samo-loty”. Autor wydał też
zbiór humoresek „Sny dla dorosłych i dla dzieci”, tom wierszy „Dzień
nad ciemną rzeką”, prozę dla dzieci i młodzieży oraz kilka książek o zakonie
krzyżackim i jego zamkach.