Wybitny aktor kreśli historię swojej rodziny sięgającą XVII wieku, przez
losy dziadków, którzy w drugiej połowie XIX przenieśli się z Wiednia do
Krakowa, wojenne opowieści wuja Oskara Stuhra czy wspomnienie rodziców
matki Marii i ojca – prokuratora Tadeusza Stuhra. W urzekający
sposób zestawia z tymi opowieściami najnowsze perypetie rodu Stuhrów,
pisząc o swoim przywiązaniu do żony, dzieci i ich rodzin, o miłości
jaką darzy wnuczkę Matyldę, a wszystko to w głębokim uniesieni i bez
kompleksów, Opisuje stany emocjonalne, które towarzyszyły mu w różnych,
czasem bardzo bolesnych sytuacjach, dotykających najbliższych mu
ludzi i jego samego. Jerzy Stuhr mówi o tym szczerze: „Rodzina zawsze
uczyła mnie i wciąż uczy otwarcia”. Niezwykła jest w tej książce wartość
i rola jaką w ramach rodziny nadaje się przedmiotom, które towarzyszą
jej przez lata. Bez względu na to, czy opowiada o rodzinnej kamienicy
zlokalizowanej na krakowskim Podgórzu, czy „starej, drewnianej góralskiej
chałupie”, która od lat 80. ubiegłego wieku służy im jako letni dom.

Nie zabrakło w książce również tablicy genealogicznej rodu Stuhrów,
których postaci zostały tu przywołane. „Stuhrowie” to także bogactwo
reprodukcji starych fotografii oraz tych ilustrujących najnowsze
dzieje rodziny i dokumentujących zawodową aktywność poszczególnych
jej członków.