Ta książka to sprint przez życie egerii międzywojnia – Izabeli Czajki-
Stachowicz, po wojnie „pełniącej obowiązki literatki” – jak pisał Józef
Prutkowski. Książka inkrustowana jej korespondencją. Oto fragment
listu Witolda Gombrowicza pisany do Czajki podekscytowanej zbliżającą
się podróżą do Ameryki Południowej:
„Droga Belu (daleko Ci do tego, żebyś była Bellą). Jaka szkoda, że

marnujesz czas w Zakopanem. Moja rada, żebyś wsiadła do pociągu
Opanowanie, pojechała do miejscowości Opamiętanie i zamieszkała
w pensjonacie Oprzytomnienie.
Co do prezentów, to owszem, nawet zdrowa myśl, tylko nie naturalnie

jakieś tam borówki czy sok żurawinowy, a np. aparat fotograficzny
lub w ostateczności kilim (ale z tych kosztowniejszych). Zobaczysz,
Belu, jak mi coś takiego ładnego przywieziesz, będę dla Ciebie
dużo łaskawszy. Broń Boże nie przysyłaj niczego, bo pół dnia trzeba
stracić w urzędzie celnym.
Tymczasem Uszanowanie.

Witold Gombrowicz”.on

Podróże – obok sztuki oraz, jak wynika z książki, mężczyzn – były

pasją tej ekstrawaganckiej niewiasty (de domo Szwarc, primo voto
Hertz, secundo Gelbard, tertio Stachowicz; Czajka to pozostawione
po II wojnie światowej nazwisko okupacyjne):
„Barcelona dostarczyła podróżnikom wielu rozkoszy, pomijając

rzecz jasne tę wątpliwą, jakiej dostąpiło pięcioro z nich w publicznym
domu uciech. (…) Wielu emocji dostarczyła podróżnikom dzielnica
uciech w Casablance – Bushir. Zebrano tam nierządnice rozmaitego
pochodzenia – rzekomo dla ich bezpieczeństwa – zamknięto za murami.
Ciekawość Europejczyków zaprowadziła ich wprost w jądro ciemności.
I srodze została ukarana. Zgromadzone tam kobiety, odkrywszy
na sobie wścibski wzrok turystów płci obojga, otoczyły grupę z fałszywym
uśmiechem. Po chwili dobrały się do rozporków zachwyconych
panów i wnet oczom towarzyszących im elegantek ukazały się skrywane
dotąd części męskiego ciała”.