Oficjalnie Emma Forrest to utalentowana, pewna siebie
Angielka, która jako nastolatka przeniosła się do
USA i tam rozpoczęła przygodę z dziennikarstwem,
a dziś jest uznaną felietonistką, pisarką i scenarzystką.
Prywatnie to osoba o depresyjnym usposobieniu,
ze skłonnościami autodestrukcyjnymi, która wiele lat
zmagała się z wewnętrznymi demonami. Po latach
walki z depresją pisarka postanowiła pokazać światu
swoje drugie, dotąd skrywane „ja” i wydała wspomnienia
będące opowieścią o kilkunastoletnim wychodzeniu
z choroby, ale i o skomplikowanych relacjach damsko-męskich.

Trzeba przyznać, że nie jest to lekka lektura. Forrest jawi się w nich
jako osoba nadwrażliwa, bezskutecznie poszukująca szczęścia, akceptacji
w życiu; osoba, której nieobce były próby samobójcze, samookaleczanie
się, aborcja czy bulimia; wreszcie osoba, której skomplikowana psychika
nie pozwalała ułożyć sobie trwałych relacji w życiu prywatnym.

Paradoksalnie, to właśnie mężczyźni, którzy nieraz okazywali się
źródłem depresyjnych stanów, pomogli Emmie wyjść z choroby. Pisarka
wspomina zwłaszcza dwóch z nich: doktora R. – psychiatrę, mentora,
u którego leczyła się ponad 10 lat, i pewnego hollywoodzkiego gwiazdora,
z którym spędziła „sześć najszczęśliwszych miesięcy w życiu”.

„Twój głos w mojej głowie” to książka mocna, przejmująca. Autorka
nie boi się szczerze pisać o niewygodnych sprawach, które większość
woli przemilczeć. Czytając wspomnienia można jednak również odnieść
wrażenie, że książka nie była rozliczeniem się z przeszłością, czy
elementem terapii, ale czystą emanacją ekshibicjonizmu autorki, (udaną)
próbą zaszokowania czytelnika.