Monografia „Wiadomości Literackich”, kto wie
czy nie najbardziej snobistycznego periodyku
w dziejach polskiej prasy, ukazującego się w latach
1924-939. Autorka gruntownie analizuje
treść kolejnych roczników tego tygodnika, posługując
się zazwyczaj kluczem tematycznym,
tudzież osobowym. Wywody dopełnia memuarystyką.
Małgorzata Szpakowska przedstawia,
jak „heretyk na ambonie” czyli Antoni Słonimski,
zaciekły liberał Tadeusz Boy-Żeleński i lewicujący
piłsudczyk – Julian Tuwim, odpierają oskarżenia o szarganie narodowych
świętości, bezbożność, pornografię i grafomanię.

Do puczu Piłsudskiego (1926) było to jeszcze pismo niemal wyłącznie
artystyczne, jednak brak w nim choćby wzmianki o zamachu
majowym zdawał się sugerować, iż redaktorzy nie umieli wybrać między
miłością do Marszałka a uszanowaniem demokracji. Słonimski dopiero
z opóźnieniem i wewnętrznymi oporami podpisał protest pisarzy
przeciw osadzeniu grona liderów opozycji – od PPS po endecję
– w twierdzy brzeskiej. Zaś obchodząc w 1938 roku dwudziestolecie
niepodległości Polski, redakcja za jeden z największych sukcesów
uznała zajęcie – u boku Hitlera – Zaolzia…

Wtedy już jednak tygodnik kierowany przez tandem Mieczysław Grydzewski
– Antoni Borman (ten duet redagował też w powojennym Londynie
„Wiadomości”, czołowy tytuł naszej emigracji) stracił status największego
i najbardziej wpływowego pisma kulturalnego w Polsce. Na rzecz
powstałego w 1935 roku „Prosto z Mostu”. Pisma wyrosłego z ducha endecji
– założonego przez Stanisława Piaseckiego, wybitnego działacza Obozu
Narodowo Radykalnego, ale czytanego przez coraz szerszy krąg przeciwników
sanacji. I na monografię tego tytułu czekam z utęsknieniem.