Anna Pamuła w swoim debiutanckim reportażu zatytułowanym „Polacos. Chajka płynie do Kostaryki” pokazała, że ma potencjał, by stać się jednym z najmocniejszych nazwisk polskiego reportażu młodego pokolenia. Zwykło się jednak mówić, że druga książka stanowi o wiele większe wyzwanie dla każdego twórcy. Dlatego jej najnowsze dzieło „Wrzenie. Francja na krawędzi” budziło moją ciekawość w dwójnasób.

Pamuła tworzy tutaj dosyć nietypową mieszankę, łącząc w ramach jednej książki zbiór mniejszych reportaży z jednym nadrzędnym tekstem poświęconym zaprzyjaźnionemu z nią muzułmaninowi. Na szczęście to dosyć ryzykowne posunięcie w ogólnym rozrachunku się reporterce opłaciło. Ibrahim to niezwykle pasjonujący bohater i swego rodzaju symboliczny syn nowej Francji. Jego refleksje dają do myślenia, a burzliwy życiorys dobrze współgra z pobocznymi reportażami problemowymi. Anna Pamuła z wprawą pokazuje tak francuską bojowość, jak i francuską rezygnację. Nie ucieka od blasków i cieni wielokulturowości oraz problemów toczących ten naród, a przy tym stroni od czarno-białych ocen i upraszczania rzeczywistości. W książce znajdziemy dzięki temu teksty o tak różnych tematach jak obrzezanie kobiet, życie rodziny terrorysty, poligamia czy spór o pomnik Jana Pawła II.

Nie wszystkie reportaże stoją tu na równym poziomie i miejscami wręcz prosi się, by autorka nieco pociągnęła ten czy inny pasjonujący wątek w rozmowie z którymś rozmówcą. „Wrzenie. Francja na krawędzi” jako całość sprawdza się jednak nad wyraz dobrze. Co więcej, autorka nie boi się pokazywać czytelnikom, czy w danym reportażu jakiś dialog lub sytuacja uległy zmianie w stosunku do rzeczywistości. Jej niezwykła otwartość i szczerość wobec odbiorców stanowią więc jednocześnie bardzo ważny i oryginalny głos w toczącej się od dawna dyskusji o granicach reporterskiej wolności.