Biografia Arthura Greisera – gauleitera Kraju Warty,
a zarazem człowieka, który musiał „sprawdzić
się” jako hitlerowiec to książka na wskroś
współczesna – z jednej strony nowatorska, z drugiej
wpisująca się w bieżące trendy historiografii
światowej.
Greiser „zaistniał” w powszechnej świadomości

właśnie jako szczególnie brutalny bezwzględny
namiestnik, który twardą ręką, pragnąc
ze wszystkich sił przypodobać się Hitlerowi
zarządzał dawną pruską Porvinz Posen niczym udzielny watażka.
Nie pojawił się on wszak na tym stanowisku „znikąd”. Przeszedł przedtem
długą drogę, która, jak utrzymuje autorka, gdyby nie okoliczności,
wcale nie musiała zaprowadzić go na szczyty niemieckiej machiny
śmierci i terroru.
Sprawny dyplomata, rzutki przedsiębiorca, umiejętnie kreujący

swój wizerunek skrojony do potrzeb dyktowanych przez czasy, umiał
znakomicie odnaleźć się w burzliwej rzeczywistości początku XX wieku,
wyciągając z niej to, co dla niego najlepsze. Z drugiej strony Greiser
przynajmniej do pewnego czasu okazywał się zupełnie „ludzki”, co widać
bardzo dobrze w korespondencji z rodziną. Ciekawa i frapująca jest dla
jego życia dekada lat dwudziestych, słabo udokumentowana, spowita
mitologią rozbudowywaną potem przez samego Greisera, a mająca
niewątpliwie wpływ na jego późniejsze decyzje, które ostatecznie doprowadziły
go na szubienicę na stokach poznańskiej Cytadeli.
No i wreszcie czas „nowego człowieka” – gorliwego wyznawcy

hitlerowskiego ładu, który tak skutecznie wdrażał w Wielkopolsce, tępiąc
przejawy polskości z niezwykłą pasją i starając się doprowadzić do
faktycznego politycznego i społecznego włączenia Kraju Warty w skład
Rzeszy.