Akcja powieści toczy się w zachodniej Ukrainie po wybuchu wojny z Rosją w 2014 roku. Haśka Szyjan przyznaje w wywiadach, że gdyby zabrała się do pisania już po tym, jak w 2022 roku napaść przybrała pełnowymiarowy charakter, wymowa jej książki byłaby inna. Moim zdaniem na tym jednak właśnie polega jej szczególna wartość, że uchwycony został moment, kiedy ludzie wciąż z niedowierzaniem traktują nową sytuację dziejową. Nie wiedzą, jaką wobec niej przyjąć postawę. Zaczęła się wojna, ale chyba można jeszcze pójść na wino, na fitness? Walki są tak daleko.

Główna bohaterka, Marta, jest z tych, co to nigdy nie myśleli o sobie w kategoriach patriotycznych, a tymczasem jej chłopak sam zgłosił się do wojska i w związku z tym ona musi się teraz jakoś w tym odnaleźć. Wojna jest na obrzeżach jej świadomości, wydaje się taka nierzeczywista. We Lwowie toczy się normalne życie. Odbywa się sylwester. Ludzie piją, tańczą i uprawiają seks. Wizyta w koszarach przypomina wyimek z cudzego życia. Gdzieś w pewnym momencie Marta zastanawia się jednak, czy ze względu na chłopaka nie powinna się bardziej zaangażować, jak inne dziewczyny w podobnej sytuacji, które organizują zbiórki na wyposażenie dla wojska, kupują te wszystkie kurtki i noktowizory, ostatecznie wchodzi w to jednak, jakby to była rola do odegrania.

Szyjan bez pruderii kreśli obraz młodego pokolenia Ukraińców mocno zorientowanego na Zachód, dalekiego od postsowieckich klimatów, wbrew marzeniom, kształtowanego teraz przez doświadczenia wojenne. Jest to książka na swój sposób rozbuchana, plastyczna, z życiem w najróżniejszych przejawach podpatrywanym jeden do jednego, bez cenzury. Wszelkie nagrody, jakimi została obsypana, wydają się jak najbardziej zasłużone.