O tzw. Pierwszej Wojnie w Zatoce Perskiej, obejmującej
akcje Pustynna Tarcza i Pustynna Burza,
wiemy stosunkowo niewiele. A o udziale w niej
Polaków – zupełnie nic. Dlatego też publikację
przygotowaną przez dwóch historyków wojskowych,
specjalistów w zakresie konfliktów współczesnych
oraz bezpieczeństwa międzynarodowego,
należy uznać za wręcz bezcenną.
Oczywiście, polska obecność w teatrze

walk o wyzwolenie Kuwejtu była wręcz symboliczna
i ograniczała się do wysłania polskich okrętów medycznych
oraz statków transportowych. Niemniej, wystąpienie to miało doniosłe
i dalekosiężne znaczenie w kategoriach nie tylko militarnych,
ale i dyplomatycznych. Po raz pierwszy suwerenne państwo polskie
podjęło decyzje o wysłaniu wojska i to od razu po stronie, wręcz
wespół z niedawnymi ideologicznymi wrogami. Po drugie, po raz
pierwszy od zakończenia II wojny światowej, Marynarka RP wzięła
udział w konflikcie.
Szkicując zatem ów skromny rys Kubiak i Mickiewicz przedstawiają

na początku ogólny przebieg wydarzeń z lat 1990-91. Następnie
analizują istotne uwarunkowania i konsekwencje naszego udziału po
stronie koalicji antyirackiej. Całości zaś dopełniają znakomite, barwne
wspomnienia uczestników misji na pokładzie okrętu szpitalnego ORP
„Wodnik”, okraszone zdjęciami z prywatnych kolekcji.
Niewielkie, treściwe, czasem wręcz suche, lecz szalenie potrzebne

opracowanie, na temat wydarzeń tak wiele znaczących – zwłaszcza
w kontekście przyszłości Polskich Sił Zbrojnych – a dotąd prawie
niezauważanych w dziejach III RP.