Bardzo osobiste wspomnienia znanego brytyjskiego pisarza, twórcy
„Opowieści z Narnii” – Clive’a Staplesa Lewisa, który z właściwą sobie
wnikliwością i subtelnym upodobaniem do szczegółu opowiada o swoim
nawróceniu – świadomym, po formalnym chrzcie i wychowaniu
w domu rodzinnym, wyborze wiary chrześcijańskiej jako tytułowej Radości
mającej na zawsze stać się częścią czy wręcz treścią życia pisarza.
„Książka ta została napisana po części jako odpowiedź na prośby, bym
opowiedział, jak z ateisty stałem się chrześcijaninem, a częściowo po
to, by korygować fałszywe pogłoski, które rozeszły się tu i ówdzie”, zaczyna
szczerze Lewis w przedmowie. I – rzeczywiście – wraca myślami
do trudnych doświadczeń dzieciństwa, w tym śmierci matki i pogarszających
się relacji z ojcem, służby wojskowej w czasie pierwszej wojny
światowej, wreszcie studiów. Pisze o swoich lekturach, przyjaźniach,
myślach, stawaniu przed Bogiem. „W letnim semestrze 1929 roku poddałem
się, uznałem, że Bóg jest Bogiem, padłem na kolana i zacząłem
się modlić”, konkluduje, zaznaczając jednocześnie, że wybór tej drogi
nie oznaczał pozbycia się wątpliwości raz na zawsze.