Aziza, główna bohaterka najbardziej znanej powieści egipskiej pisarki,
siedzi w kobiecym więzieniu w Kairze. Jej dramatyczne losy oraz historie
współwięźniarek czytelnik poznaje głównie z perspektywy Anizy.
To ona jest nicią łączącą wszystkie opowieści, a ramą narracyjną jest
jej marzenie o podróży wraz z towarzyszkami niedoli do nieba tytułowym
złotym rydwanem. Aziza uważa, że na taką podróż trzeba sobie
zasłużyć, w jej oczach ma być ona nagrodą dla najbardziej nieszczęśliwych
i pokrzywdzonych kobiet.
Jest ta opowieść zbiorem antybaśni, bowiem nic czarodziejskiego

i cudownego się tu nie wydarzy, nawet zakończenie powieści okazuje
się odsłoną smutnej, pozbawionej złudzeń rzeczywistości. Jedynie marzenie
jest prawdziwe i magiczne. Więźniarki nie wierzą w sprawiedliwość,
jedyną nadzieją pozostaje dla nich łaska. Zamiast buntu pochłania
je żarliwa modlitwa. Są niespełnione, tłumią w sobie żal. Szukają
sposobów na ucieczkę od szaleństwa. Takim sposobem okazuje się
kobieca przyjaźń, wyznanie wstydliwej prawdy o życiu, byciu upokarzaną
i maltretowaną. Jedna z nich ukradła portfel, inna zabiła swojego
męża, jeszcze inna okaleczyła kochanka. Każda z nich została do tego
zmuszona – przez biedę, głód, upokorzenie, rozpacz, z miłości.
„Złoty rydwan” to niewątpliwie powieść kobieca – głosem kobiet

mówi o losie kobiet. Jednocześnie jest czymś więcej – barwną, misterną
i pasjonującą opowieścią o Egipcie, portretem współczesnego społeczeństwa,
wciąż pełnego nierówności, nędzy, brutalnego obyczajowo
w swym przywiązaniu do tradycyjnych przekonań.b