Bardzo interesująca książka o mało znanej postaci
ks. Sopoćki, spowiedniku św. Faustyny, apostole
Bożego Miłosierdzia i założycielu Zgromadzenia
Sióstr Jezusa Miłosiernego. „Kiedy spowiadał,
ustawiały się olbrzymie kolejki. Kiedy odprawiał
Mszę i wygłaszał homilie, ludzie stali choćby za kaplicą,
choćby na deszczu”. Pochodził z okolic Wilna,
a konkretnie ze wsi Juszewszczyzna, zwanej
też Nowosady, z rodziny szlacheckiej. Rodzina Sopoćków
tworzyła jedną z polskich wysepek w rusyfikowanym
otoczeniu. Po 1905 roku w związku z carskim ukazem
tolerancyjnym zezwalano na zakładanie szkół i ochronek katolickich.
Dziewiętnastoletni Michał został nauczycielem w polskiej trzyoddziałowej
szkółce. Nie trwało to długo, bowiem w styczniu 1908 roku na
jego lekcję wtargnęła policja, zarekwirowała książki i zeszyty, a szkołę
zamknęła. Po wielu perturbacjach Sopoćko wstępuje do Seminarium
w Wilnie. Święcenia przyjął w 1914 roku. Wkrótce podejmuje studia
teologiczne i pedagogiczne w Warszawie, zostaje kapelanem w Wojsku
Polskim, jest również ojcem duchownym alumnów, pracownikiem
naukowym na USB w Wilnie, a od 1933 roku spowiednikiem sióstr Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia. W maju tegoż roku do
Zgromadzenia przybywa siostra Faustyna i wtedy zaczyna się początek
kierownictwa duchownego ks. Sopoćki dla s. Faustyny. Jak toczą
się dalsze losy ks. Michała i dzieła Miłosierdzia, czytelnik dowie się z tej
ciekawej i bogato zilustrowanej książki.