Od kilku tygodni po ekranach kinowych całego świata hula film "Pasja". Obraz wyreżyserował Mel Gibson znany odtwórca ról z cyklu "zabili go i uciekł", a w wolnych chwilach ortodoksyjny katolik, namiętny producent dzieci (Lech Wałęsa to przy nim mały pikuś w tej dziedzinie). Sam film to kiczowate, epatujące krwią i przemocą dzieło na temat ostatnich godzin życia Jezusa Chrystusa. Mało kto wie, iż film powstał na podstawie książki autorstwa Anny Emmerich pod tym samym tytułem. Książka zaś oparła się o luźno spisane wizje autorki, reklamującej się w XIX wieku jako Sługa Boży. Pani Anna - jak twierdzi - miała specjalne powołanie mistyczne, choć żadnych papierów na to nie ma, a dowodów jak zwykle w podobnych sprawach brak. W każdym razie Emmerich miewała realistyczne, plastyczne wizje na wzór apokaliptycznych fantasmagorii, co kwalifikować ją może jako pacjentkę zakładu dla umysłowo chorych. No, ale gdyby zamykać w pokojach bez klamek wszystkich nawiedzonych wizjonerów, to prawdopodobnie świat nie dowiedziałby się, na przykład, o Fiodorze Dostojewskim, Virginii Woolf, czy Andrzeju Lepperze. Nękające bohaterkę wizje spisano, a następnie wydano w formie książki (Polskie Wydawnictwo Encyklopedyczne), która kosztuje coś około 15 złotych, czyli warta jest mniej więcej tyle, ile wizje pani Anny, i znacznie więcej niż ultrakatolicki film Gibsona. Anna Emmerich - jak większość pacjentów z ubytkami mentalnymi - wykazywała się niezwykłą wprost, podobno niemalże fizyczną zdolnością empatii, a obiektem tejże był krzyżowany Jezus. Odczuwała ból zadawany Chrystusowi przez oprawców, prawie że broczyła krwią z wirtualnych ran. Słowem, lekko kobieta nie miała. Nie wiem, czy te krwawe zwierzenia pani Anny czytał Jan Paweł II. Wiadomo natomiast, że film "Pasja" widział. Widział i wypowiedział się na ten temat, zawstydzając większość zawodowych krytyków. Papież rzekł: "Jest jak było". Cóż za lapidarność, cóż za polot i głębia intelektualna. Poza tym, wszyscy zdają sobie sprawę z tego, że Karol Wojtyła jest już w słusznym wieku; ale chyba mało kto podejrzewał, że aż tak. A do tego - cóż za fenomenalna pamięć. Film Gibsona ma świetną reklamę. Specami od niej są Żydzi, którzy histerycznie krytykują dzieło jako wybitnie antysemickie. Dziwne to stwierdzenie, kiedy obraz pokazuje Żydów mordującyh Żyda. Krytyka owa napędza koniunkturę i zachodzi duże prawdopodobieństwo, iż Żydzi-krytykanci mają w tym swój interes. Przecież inaczej nie robiliby tak gigantycznej kampanii reklamowej filmowi wyprodukowanemu przez goja. Z drugiej strony bałwochwalcze teksty pod adresem "Pasji" wypowiadają wszelkiej maści hierarchowie Kościoła Katolickiego, co bardziej wrażliwych odbiorców może zniechęcić do obejrzenia filmu; podobnie jak ostra krytyka "purpurowego bractwa" zachęciła niegdyś widzów do wybrania się na film "Ksiądz". No, ale w tym przypadku stawianie "Pasji" na równi z hitem "Faustyna" może frekwencji tego pierwszego zaszkodzić. Jeśli ktoś ma trochę czasu do zmarnowania lub chce go zmarnować w inny sposób, niż to czyni zazwyczaj, zachęcam do lektury książki "Pasja" Anny Emmerich - to bardzo wiarygodne i podane w przystępny sposób studium schizofrenii paranoidalnej na tle religijnym. Nie polecam natomiast samego filmu, który …