Szkoda, że wybitny
reżyser zapomniał
o przysłowiu:
„Do trzech razy sztuka” i zdecydował się na publikację czwartego tomu retrospekcji wymieszanych chronologicznie
i merytorycznie. Nie dorównuje
on bowiem jakością poprzednikom.
Zbiorek otwiera spisana
u schyłku II wojny światowej w niemieckim obozie relacja dotycząca
września 1939 zapamiętanego
przez absolwenta Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej w Warszawie,
gdzie jego kolegami na roku byli m.in. Edward Dziewoński, Jan Świderski i… Zygmunt Kałużyński. Potem czytamy m. in. szkice poświęcone
znakomitym aktorom: Zofii
Mrozowskiej, Tadeuszom: Łomnickiemu
i Fijewskiemu oraz Wiesławowi
Michnikowskiemu. Przy okazji
wyjaśniona zostaje kwestia dlaczego
ten ostatni artysta swą rolę władcy świata pań w „Seksmisji” zadedykował właśnie Axerowi. Otóż wieloletni dyrektor Teatru Współczesnego
w Warszawie wcześniej sam proponował Michnikowskiemu kobiece wcielenie na scenie, ale aktor
odmówił, tłumacząc się wstydem.
Osobiście najciekawsza wydała
mi się opowieść o debiucie Zespołu
Pieśni i Tańca „Mazowsze”, który miał miejsce – uwaga! uwaga!
– nocą w gmachu Urzędu Rady
Ministrów, zaś widzami byli tacy znawcy folkloru jak: Bolesław Bierut
(uczący się dykcji u Aleksandra Zelwerowicza), Józef Cyrankiewicz, Hilary Minc i podejmowani przez nich przywódcy „postępowych” Niemców z dziś już nieco zapomnianej
NRD.