Książka obala uformowany poza Japonią mit kamikadze
jako bezwzględnych, fanatycznych szowinistów,
niegodnych szacunku. Zamiarem autorki nie jest usprawiedliwianie japońskiej agresji wojennej,
a jedynie obalenie poglądów podtrzymujących analogie pomiędzy kamikadze i samobójczymi terrorystami
z 11 września 2001 roku. Listy i zapiski
pozostawione przez pilotów, powołanych do wojska studentów, którzy zginęli w samobójczych akcjach militarnych pozwalają spojrzeć na nich, nie na jako przestępców, ale ofiary totalitarnej wszechstronnej indoktrynacji, której nie sposób było się przeciwstawić.

Ci, których w oficjalnej propagandzie przedstawiano jako ochotników,
byli na ogół powołanymi do wojska w ramach powszechnego obowiązku studentami wyższych uczelni i uniwersytetów. Natomiast „żaden oficer wykształcony w japońskich akademiach wojennych nie zgłosił się do tych formacji dobrowolnie”. W pozostawionych zapiskach, ci ochotnicy z poboru dają świadectwo swego wszechstronnego, zadziwiającego
wręcz rozległością i głębią, humanistycznego wykształcenia,
poglądów niekiedy liberalnych, czy też nawet kosmopolitycznych. Krytycznie postrzegali rzeczywistość, a jednocześnie nie byli zdolni do przeciwstawienia się roli, do jakiej zostali przeznaczeni. Pozostawili oni świadectwo podejmowanych wysiłków, aby w szaleństwie wojennym zachować człowieczeństwo i nadać jakiś „sens śmierci, na którą ich skazano”. Książka jest niezmiernie cenna, nie tylko dla poznania ciemnych plam drugiej wojny światowej, ale również jako studium psychologiczne jednostki osaczonej przez totalitarny system.