Uznana w 2008 roku za arabską książkę roku debiutancka powieść Radży
as-Sani kulturę arabską przybliża z perspektywy kobiecej, a więc
tej, która skrywa się dla nas, ludzi Zachodu, za szczególną zasłoną.
Saudyjka winna szczelnie i zgrzebnie owinąć się w abaję i hidżab, który
spowija ją niczym kokon i ukrywa przed światem.
Snując historie czterech dziewczyn ze stolicy Arabii Saudyjskiej, narratorka

korzysta z forum internetowego, tworząc listę maili, do której
dopisuje się coraz więcej osób komentujących jej opowieść. Nie brakuje
głosów wrogich – samo odkrywanie sekretów młodych kobiet,
fakt chęci obnażenia tego, co społeczeństwo arabskie zwykło skrywać
za drzwiami ultrareligijnych domostw, budzi oburzenie. Z opisów miłosnych
perypetii bohaterek – zaznaczmy, że miłość w przeważającej
mierze okazuje się obszarem rozczarowań i niespełnienia – wyłania się
obraz konserwatywnego społeczeństwa saudyjskiego. Można stworzyć
sobie jego wyobrażenie na podstawie luźno rzucanych uwag, na przykład
o kraju, który „zamienia miłość w głupi żart”, w którym mężczyźni
„są zniewoleni przez anachroniczne obyczaje i tradycje”. Decyzje
podejmują tu rodzinne klany, a religijnej obyczajności strzeże Komitet
Krzewienia Cnót i Zapobiegania Złu.
Mimo to kobiety zaczynają iść swoją drogą. Dowodem na to jest

odważny, choć wciąż anonimowy, głos narratorki, która nie tylko opowiada
o zawikłanych losach bohaterek, ale także stawia czoła konserwatywnym,
pełnym przesądów i stereotypów przekonaniom internetowych
komentatorów, polemizuje z nimi, broni elementarnego prawa
do miłości i szczęścia, dzielnie wspierając się przy tym cytatami zarówno
z Koranu, jak i ze współczesnej poezji.