Zaskakująca książka. Takie zaskoczenie następuje zawsze‚ gdy dochodzi
do konfrontacji wiedzy ogólnej uzyskanej najczęściej z mediów
i osobistego doświadczenia z wynikami profesjonalnych badań
socjologicznych. Grupa badaczy skupionych wokół osoby redaktora
naukowego‚ który jest nie tylko znanym w mediach analitykiem naszej
sceny politycznej‚ ale również wydawcą wielu cennych prac naukowych‚
gdyż kieruje oficyną Scholar‚ dokonała pracy pionierskiej.
Przebadała środowisko uznawane za wyjątkowo elitarne i trudno
poddające się wszelkim badaniom – członków dwóch rządów, Jerzego
Buzka i Leszka Millera. W skład tej grupy – elity właśnie – weszło
220 ministrów i wiceministrów oraz wojewodów z pierwszego
rządu i 185 z drugiego. Założenie badawcze przewidywało wybór
po 25 osób z każdej ekipy rządowej i przeprowadzenie z nimi „pogłębionych
wywiadów”. Ostatecznie do próby „weszło”‚ jak pisze
się w dialekcie socjologicznym‚ 24 osoby z ekipy Jerzego Buzka i 19
osób z rządu Leszka Millera‚ przy czym jeden badany był wiceministrem
w obu rządach (Jarosław Pietras). „Reakcja badanych – pisze
we wstępie redaktor tomu – była bardzo zróżnicowana, od prawie
odmowy mówienia o szczegółach swej biografii… do bardzo rozwiniętych…
opowieści dobrze osadzonych w kontekstach rodzinnym‚
społecznym‚ historycznym”.

Na podstawie obszernych raportów z przedstawionych badań każdy
czytelnik może sam wyrobić zdanie o sposobie tworzenia się współczesnych
elit‚ zgodzić się z przedstawionymi wnioskami lub je odrzucić.
Z pewnością frapująca jest próba odpowiedzi na pytanie‚ jak dochodzi
się do najwyższych stanowisk w państwie i czy sukcesy poszczególnych
osób zależą od indywidualnych starań i talentów‚ czy doborem rządzą
zupełnie inne prawa.