W renomowanej serii „Wielkie bitwy, wielcy dowódcy” ukazał się tom poświęcony Albertowi Kesselringowi.
Zdaniem autora, jednym
z pięciu najwybitniejszych hitlerowskich
wyższych dowódców wojskowych obok Erwina Rommla,
Heinza Guderiana, Ericha von Mannsteina oraz Waltera von Reichenaua.
W militarnym rzemiośle terminował w okopach pod Verdun
podczas I wojny światowej. Rozczarowany gigantycznym kryzysem
ekonomicznym Republiki Weimarskiej przystał do hitlerowców
z uwagi na ich program oparty
na remilitaryzacji. Hitler szybko
przekonał się o jego zdolnościach.
Najpierw powierzył mu udział w organizacji ataku na Francję, potem wykorzystał jego niepospolitą wiedzę i umiejętności
strategiczne w walkach na Bałkanach
i w Afryce. Ale największe sukcesy Kesselring zanotował na Półwyspie Apenińskim. Przez kilka miesięcy powstrzymywał przeważające
siły aliantów we Włoszech. Jeszcze wiosną 1945 łudził się nadzieją
separatystycznego pokoju Hitlera z Anglikami i Amerykanami
i wspólnej z nimi krucjaty przeciwko
bolszewizmowi. Dla Kesselringa
komunizm był bowiem największym
złem w dziejach ludzkości.
Po wojnie feldmarszałek trafił
do więzienia za zbrodnie wojenne.
Po sześciu latach spędzonych
w celi został zwolniony.
Trwała „zimna wojna”, toteż
kanclerz NRF Konrad Adenauer
pragnął wykorzystać jego doświadczenie w tworzeniu Bundeswehry.
Kesselring był już jednak
mocno schorowany i niebawem
zmarł, pozostawiając niedokończone
wspomnienia po sugestywnym
tytułem: „Nie mam sobie nic do zarzucenia”.