Ostatnia królowa hellenistycznego Egiptu, o nieprzeciętnej urodzie, inteligencji i ambi­cjach, metresa Cezara i Antoniusza, pobudza wyobraźnię od ponad dwu tysiącleci. Zdobyła wielką władzę, by wszystko stracić. Przetrwała w legendzie.

Ceniony popularyzator wiedzy o starożyt­ności (Rzymie zwłaszcza) skrupulatnie podąża jej życiową ścieżką. Nierzadko wspierając się przekazami historycz­nymi. Plutarch w „Żywotach sławnych mężów” jej pierwszą schadzkę z Juliuszem Cezarem opisał tak: „Wzięła z sobą jednego ze swych zaufanych ludzi, Apollodora z Sycylii, wsia­dła z nim do łodzi i gdy się już ściemniło, podpłynęła na niej pod pałac królewski. Nie mogąc się inaczej ukryć, weszła do skórzanego worka na pościel, ułożyła się w nim wzdłuż, po czym Apollodor zasznurował worek rzemieniem i tak go poniósł wprost do Cezara”. Z kolei Marka Antoniusza zdobyła pochlebstwami: „Umiała dzielić je na wielokroć: czy Anto­niusz chciał poważnego działania, czy żartów, stale dawała mu jakąś nową i pochlebną przyjemność i wychowywała go sobie niczym dziecko, nie opuszczając ni dniem, ni nocą. Razem z nim grała w kości, razem piła, biesiadowała, chodziła na polowania, towarzyszyła w czasie ćwiczeń z bronią”.

2 sierpnia 30 roku p.n.e. – po bitwie pod Akcjum – kiedy okazało się, że żadne próby zachowania niezależności kró­lestwa i zapewnienia swoim dzieciom władzy nie przynoszą spodziewanych wyników, popełniła samobójstwo. Pozwala­jąc na ukąszenia jadowitego węża lub pijąc truciznę.

Chociaż funkcjonuje także hipoteza, wedle której nie targnęła się na życie, lecz została zamordowana z rozkazu Oktawiana Augusta.