To musiało boleć. Stracić nagle grunt pod nogami. Poczuć tę ogromną gorycz z bycia oszukiwanym. „Nie mam żalu do nikogo” – wyznaje zaskakująco Wacław Sadkowski, który dokonuje tą książką coming outu. Gdy miał 64 lata, dowiedział się przypadkowo, że Monika i Józef Wacław Rola Sadkowscy nie byli wcale jego rodzicami. Nie mógł już ich o nic zapytać, bo nie żyli. Nad ich grobem wyraził natomiast wdzięczność za to, że „byli tak wspaniali i szlachetni i że wprowadzili mnie do swych rodzin tak idealnie czystych” oraz za „oszczędzenie mi bękarckiego losu (…). Moi nowi rodzice pragnęli, bym miał normalne, rodzinne dzieciństwo, a następnie tyle jeszcze, ile się da, spokoju osobistego”.

Tajemnica wyjawiona przez członka rodziny stała się przyczynkiem do analizy swojej przeszłości. Ze strzępów wspomnień układa swoją opowieść, próbuje dowiedzieć się więcej o swoich bliskich, którzy go wychowali, a pośrednio o sobie samym.

Wraz z kolejnymi odsłonami historii Wacława Sadkowskiego zmianie ulega również sceneria, nadchodzi wojna i okupacja, tragiczne doświadczenie dla młodego chłopaka, poprzez czasy powojenne, kiedy nadszedł czas edukacji, do której przybrani rodzice przykładali dużą rolę, aż po śmierć przybranej matki w 1980 roku.

Tą książką krytyk literacki, eseista, historyk i teoretyk literatury, tłumacz z języka angielskiego i francuskiego składa hołd i wdzięczność swoim opiekunom. Wybacza też swojej biologicznej matce: „w jej wypadku mogło dochodzić pragnienie uniknięcia przykrego – również za sprawą bliźnich – losu »panny z dzieckiem«. Nie mam o to do niej żalu; w dużym stopniu dzieliłbym z nią taki los. Przeciwnie: również i do niej żywię głęboki szacunek i szczerą wdzięczność za to, że powierzyła mnie rodzinie o niepospolitych walorach i ujmującym uroku”.

Opowieść napisana z wielką kulturą języka, bez zbędnych ozdobników, do tego elegancko wydana, uzupełniona fotografiami z rodzinnego albumu.