Brytyjska krytyczka kultury Olivia Laing leci za ocean za miłością i musi się tam skonfrontować z dojmującym poczuciem osamotnienia spowodowanym złamanym sercem. Trafia do Nowego Jorku, miasta wybitnie sprzyjającego snuciu socjologiczno-kulturowych rozważań o naturze samotności, i pisze książkę, w której eksploruje miasto za pośrednictwem życiorysów najważniejszych nazwisk amerykańskiej kultury i sztuki.

Czytając o jednym z bohaterów, Davidzie Wojnarowiczu, przypomniałam sobie zdjęcie zrobione mu przez Nan Goldin, które widziałam dokładnie dwadzieścia lat temu na wystawie w CSW. Wzruszyła mnie historia jego miłości z Peterem Hujarem (fotografie jego autorstwa znajdują się na okładkach powieści Yanagihary). Uczucie smutku towarzyszyło mi przy fragmentach opisujących małżeństwo Warhola z magnetowidem. Tę „żonę” Warhol zamienił potem na tzw. kapsuły, obejmujące pamiątki po bliskich zmarłych, w tym po matce zbieraczce, z którą mieszkał całe życie. Z kolei historia Henry’ego Dargera, dozorcy z Chicago, najsłynniejszego prymitywisty, twórcy Krainy Nierealnego, samozwańczego obrońcy dzieci, pogrążyła mnie w zachwycie pomieszanym z lękiem.

Warto przy okazji tej lektury wrócić do eseju Sontag „Choroba jako metafora”, bo opisy hipochondrii Warhola, który panicznie bał się „gejowskiego raka”, są wstrząsającym zapisem tamtych czasów. To wtedy miał miejsce marsz z Kapitolu na Waszyngton: jego uczestnicy wysypali przed Białym Domem prochy swoich bliskich zmarłych na AIDS, spełniając postulowaną przez Wojnarowicza „zmianę prywatnego w publiczne”. Jego prochy rozsypał jego ostatni partner życiowy, Tom. Przejmujące studium o samotności Laing jest zarazem przypomnieniem o ocalającej mocy sztuki.