Alkohol w literaturze to temat-rzeka, znaczony personaliami: Malcoma Lowry’ego, Wieniedikta Jerofiejewa, Ernesta Hemingwaya, Siergieja Jesienina, Jaroslava Haška, Hansa Fallady, a z krajowego podwórka: Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, Władysława Broniewskiego, Jerzego Andrzejewskiego, Stanisława Grochowiaka, Marka Hłaski, Ireneusza Iredyńskiego…

Charles Bukowski, sztandarowa postać pokolenia beatników (choć dystansował się od tej klasyfikacji), też nie wylewał trunków za kołnierz. Jak utrzymywał, stanowiły dlań katalizator twórczy i remedium na ciosy losu.

„O piciu” przynosi teksty tłumaczone przez Krzysztofa Obłuckiego (większość), ale też: Marka Fedyszaka, Piotra Madeja, Lesława Ludwiga, Michała Przybysza, Roberta Sudoła, Jana Kelusa, Leszka Engelkinga, Michała Kłobukowskiego i Teresę Tyszowiecką-Tarkowską.

Autor urodził się w Republice Weimarskiej. Jego ojciec stacjonował tam po I wojnie światowej. Dziadek po mieczu, Leonard Bukowski, wyemigrował w XIX wieku z Kaszub do USA, gdzie poznał Emilie Krause, emigrantkę z Gdańska. Para miała czworo dzieci, między innymi Heinricha, ojca Charlesa. W Andernach Heinrich Bukowski zapoznał Katharinę Fett, niemiecką wdowę. Powiła mu syna – Heinricha Karla. Imię „Charles” chłopiec zaczął używać po przeprowadzce do Los Angeles – w roku 1928. Ukończył szkołę średnią, studiował dziennikarstwo, ale jego życie coraz bardziej determinował alkohol. Imał się dorywczych zajęć, pomieszkiwał w przytuliskach, okupował spelunki. Wielką pasją były dlań wyścigi koni, gdzie zdecydowanie więcej tracił, niż zarabiał. Miał dwie żony, ale córkę urodziła mu konkubina. Zmarł na białaczkę, mając 73 lata.