Hanna rozmawia z Magdaleną – matka i córka; psycholożka
i kulturoznawczyni. Dwie odmienne osobowości,
dwa temperamenty, inne doświadczenia. Pragną
zmienić coś w swoim życiu, zrozumieć swoją relację
i uczucia. A może są do siebie bardziej podobne niż
myślały? „Motywem przewodnim naszych dialogów
jest sztuka autentycznego, dobrego porozumiewania
się między matką i córką. Kiedy wreszcie pewnego
dnia znalazłyśmy czas i ochotę, żeby pogadać od serca,
okazało się, że bardzo mało o sobie wiemy. Sądzimy,
że nasze rozmowy mogą ułatwić życie innym matkom i córkom.” – piszą autorki.
W swoich rozmowach skupiają się na sprawach, którym na co dzień nie
poświęcamy zbyt wiele uwagi – chorobie, pożegnaniom, złości. „Czy mnie
jest trudno kochać?” – pyta matka. „Niełatwo jest być córką zależną od humorów
matki” – odpowiada córka. Czy ich miłość to spokój, bezpieczeństwo
i bliskość? „Ciężko mi, gdy traktujesz mnie jak wroga” – mówi matka.
Najbardziej wkurzające zdania: „śmiertelnie się przeziębisz, jeśli nie założysz
czapki” – przyznaje Magda. Najtrudniej rozmawia się z osobą najbliższą. One
spróbowały. Rozmawiają o wierze, systemie wartości, o seksie, o chorobie
Hanny, o sprawach trudnych i bolesnych. Poznają nawzajem swoje spojrzenia
na świat, różnice charakterów, swoje maski i lęki.
Warto rozmawiać. „Nauczyłaś mnie, że oprócz roli matki jesteś

człowiekiem, który ma prawo do swoich decyzji czy tajemnic” – mówi
córka. Bezcenne. „Kocham cię. Ale wiem, że to niczego nie gwarantuje”
– matka. To może być początek pięknej przyjaźni.