Autor wspólnie z Zygmuntem Kałużyńskim w latach dziewięćdziesiątych na antenie Telewizji Polskiej prowadzili program publicystyczny „Perły z lamusa”. Dwóch miłośników filmu dyskutowało o dziełach kinematografii. I to jak! Te ich spotkania, rozważania, spory, złośliwości niejednokrotnie ciekawsze były od prezentowanych później filmów. Choć obok kinowych przebojów trafiały się odkurzone filmowe perełki. Wiele filmów polscy widzowie mogli zobaczyć po raz pierwszy właśnie dzięki zabiegom obu panów – to m.in. „Szanghaj Ekspres” z 1932 roku czy „Ostatni miliarder” z 1934 roku. Tomasz Raczek w książce odsłania kulisy powstawania programu. A nie zdobyłby on popularności, gdyby nie Kałużyński – oryginalny komentator, krytyk filmowy, człowiek o niezwykłej wiedzy nie tylko o historii kina, witający się z widzami głębokim ukłonem. Kochał książki, namiętnie czytał komiksy. Karmił umysł, ale nie dbał o ciało, przylgnęła do niego łatka człowieka niechlujnego. Nie przywiązywał wagi do wizerunku, w programie występował w zaplamionym krawacie, natomiast ważne było dla niego to, aby czymś zaskoczyć widza. Do studia często przynosił gadżety: talię kart, cukiernicę, a nawet rewolwer… Te fanty tylko rozbudzały ciekawość widzów. Bez dwóch zdań lubił zaskakiwać. Jak się okazuje, także ekipę realizującą program. Zdarzało się, że nawet śpiewał. „Niezwykły, odważny dziwak”, „erudyta” – pisze o nim Tomasz Raczek.

„Perła z lamusem” to także opowieść o tym, jak zmieniała się telewizja, jak podążano za trendami kosztem jakości i jakiej ekwilibrystyki musieli dokonywać prowadzący, żeby dalej utrzymać jakość mimo skracanego czasu antenowego. Nikt nie wsłuchiwał się w głosy widzów, którzy licznie słali na Woronicza dowody uznania dla tej niezwykłej pary.

Zasadniczą część książki stanowią zapisy rozmów na temat filmów prezentowanych w cyklu. Warto je przeczytać, dialogi potrafią wzmóc apetyt i zachęcić do obejrzenia omawianego obrazu.