Po obfitości tytułów w księgarniach naukowych można by sądzić‚ że kilkudziesięcioletnie zaległości
w tłumaczeniach dzieł humanistyki światowej
i nauk społecznych‚ powstałe za komuny‚ zostać już musiały nadrobione. Ta książka Ervinga
Goffmana‚ jedna z najważniejszych prac tego współczesnego klasyka socjologii‚ zamerykanizowanego
Kanadyjczyka‚ pokazuje‚ że jednak jeszcze nie. W Polsce ukazało się dotąd tylko „W teatrze życia codziennego” jego autorstwa. Tu zwłoka sięga 40 lat (oryginał z 1963 roku).

Piętno („Stigma”) miało naznaczać negatywnie‚ hańbić odmieńca.
Na przykład wypalone na ciele‚ wskazywało niewolnika‚ zdrajcę‚
przestępcę‚ osobę jakoś nieczystą‚ niegodną‚ wobec której lepiej
było w przestrzeni publicznej zachować dystans. Oczywiście‚ współcześnie stygmatyzacja przebiega w głowach. Odmieniec „służy”
wyznaczaniu granic normalności‚ tego co mieści się pomiędzy „pożądane” a „ledwie akceptowalne”. Goffman wskazuje na trzy kategorie stygmatyzacji: wyznaczoną przez niedoskonałość cielesną
(np. kalectwo‚ odstręczająca brzydota); wady charakteru‚ ducha‚
moralności‚ osobowości (homoseksualiści‚ wariaci) oraz skazy grupowe‚ biorące się z przynależności do społeczności jakoś tam znacząco gorszych (Murzyni‚ Żydzi).

Nowatorska w swoim czasie książka służy przede wszystkim zrozumieniu fenomenu społecznego napiętnowania‚ opisania jak on działa. Pokazuje przy tym – z czego zwykle nie zdajemy sobie sprawy
ulegając zbiorowym stereotypom na temat innych – że w jakimś stopniu prawie wszyscy sami jesteśmy odmieńcami‚ choćby przez czas jakiś i musimy prowadzić gry o przetrwanie i obronę naszej integralnej tożsamości.