Konia z rzędem temu, kto zdołałby ustalić jakimi kryteriami
kierował się autor dobierając swych bohaterów – pisarzy, których sylwetki prezentuje. Bo obcujemy z literackim misz-maszem. Z pisarzami rodem z I RP, sąsiadują literaci tworzący w okresie zaborów i międzywojnia
aż po Tadeusza Kosteckiego, prozaika specjalizującego
się w kryminałach i westernach.

Niemniej subiektywna selekcja nie obniża wartości
tej pracy. Przede wszystkim poznawczej, bo znaczna część dorobku prezentowanych postaci nie wytrzymała próby czasu. Kto bowiem słyszał o Sygurdzie Wiśniowskim, podróżniku i pisarzu, który wyprzedził H.G. Wellsa w literackim motywie „Niewidzialnego człowieka”? Albo tłumaczu Franciszku Mirandoli? Tudzież Janie Żyznowskim, autorze pacyfistycznej prozy, beznadziejnie chorym na nowotwór i zabitym na własną usilną prośbę przez swoją kochankę, aktorkę,
która po morderstwie i uniewinniającym wyroku wstąpiła do klasztoru? Kitrasiewicz odkrywa też przemilczane, bo niewygodne politycznie książki. Choćby „Pobojowisko” Bogusława Kuczyńskiego, jednego z wielu literatów,
startujących do kariery z łóżka Zofii Nałkowskiej. Wydane w czasie wojny w wielu krajach, w Polsce nigdy nie zostało opublikowane, a jest bardzo krytycznym rozrachunkiem z Wrześniem’39.

Chwała Kitrasiewiczowi za ciepłe słowa o Romanie Niewiarowiczu, w okresie międzywojennym uznanym komediopisarzu, którego sztuki
podczas okupacji niemieckiej w Warszawie wystawiano z olbrzymim powodzeniem w koncesjonowanych przez okupanta teatrach, skądinąd w doborowej obsadzie. Nawet dziś mało kto wie, że współpraca dramaturga
z Niemcami nie była aktem zdrady. Podjął ją za zgodą władz polskiej konspiracji. Po wojnie postawiony został jednak przed sądem koleżeńskim ZASP-u – kierowanym przez rodzimego Torquemadę, prof. Bohdana Korzeniowskiego – i otrzymał „surową naganę”.