Losy narodów podbitych przez Związek Socjalistycznych
Republik Radziecki bywały bardzo do
siebie podobne. Eksterminacja ludności miała charakter
totalny i nieważne czy było się w opozycji
do rządzących, czy też miało się „niewłaściwe”(szlacheckie
lub burżuazyjne) pochodzenie społeczne
lub wyższe wykształcenie. Każdy pretekst był
dobry żeby pozbawić człowieka wszystkiego, co
posiadał: majątku, pracy, domu, godności, zdrowia
a nawet życia. Przymusowe przesiedlenia i życie
na obczyźnie w strasznych warunkach, i pod opieką zwyrodnialców
reprezentujących władze radzieckie, było niestety normą. Na Syberię
wywożono przedstawicieli wielu nacji wraz z całymi rodzinami.
Gehenną była już sama podróż w bydlęcych, zatłoczonych wagonach,
bez podstawowych warunków sanitarnych, gdzie bicie, gwałty,
a nawet zabójstwa przez eskortujących strażników były na porządku
dziennym. Na miejscu czekały zesłańców: mróz, głód, praca ponad
sił, choroby i, na każdym kroku, szykany dozorujących. Jak wiele
trzeba było woli życia i hartu ducha żeby tam przeżyć, wiedzą tylko
ci, którzy przetrwali.
W „Szarych śniegach Syberii” opisana została historia jednej z litewskich

rodzin, tuż po aneksji Litwy przez Sowietów. Główna bohaterka
– Lina – to młoda i wrażliwa dziewczyna. Zostaje wywieziona
wraz z całą swoją rodziną w 1941 roku do obozu pracy, który znajduje
się za kołem podbiegunowym na Syberii. Traumatyczne przeżycia,
łącznie z utratą bliskich, nie zdołały jej odczłowieczyć. Dzięki uczuciu
i sztuce znajduje ucieczkę od strasznej rzeczywistości. Jej rysunki stają
się częścią nielegalnej dokumentacji obozowego życia.
To bolesna, ale wartościowa literatura.