Oddziały Szturmowe (Sturmabteilung – SA) utworzono w Republice Weimarskiej w 1920 roku do ochrony zgromadzeń partyjnych NSDAP. Od barwy umundurowania zwano je „brunatnymi koszulami”. Były głównym narzędziem terroru nazistów w walce z bojówkami i sympatykami innych ugrupowań politycznych. Z 29 na 30 czerwca 1934 roku – w wyniku walk wewnątrzpartyjnych – wymordowano ich przywódców. Jak do tego doszło?

Adolf Hitler zawarł układ z generalicją i zgodził się spacyfikować SA, w zamian za poparcie wojskowych i obietnicę prezydentury po śmierci Paula von Hindenburga. 7 czerwca 1934 roku udzielił członkom SA urlopu aż do końca miesiąca i zaaprobował plan eliminacji jej szefa Ernsta Röhma. Ten, nie zdając sobie sprawy z nadciągającej katastrofy, wyjechał ze swą kamarylą na wypoczynek. Hitler z eskortą dotarł do Bad Wiessee, gdzie w hotelu kwaterowała wierchuszka szturmowców. Wszystkich aresztowano. Röhmowi zaproponowano samobójstwo. Kiedy odmówił, został zastrzelony w celi więziennej. Jego los podzieliło kilkudziesięciu innych, którzy – jak to ujął nadzorujący „Noc Długich Noży” (pod takim określnikiem ta zbrodnicza operacja weszła do historii) Reinhard Heydrich – „nie wyrazili skruchy i gotowości współpracy na nowych zasadach”.

Dowódcą SA został całkowicie dyspozycyjny Viktor Lutze. Zredukowana organizacja, która umożliwiła nazistom dojście do władzy, pełniła już jedynie funkcję ceremonialną. Została rozwiązana po upadku III Rzeszy.

Praca Daniela Siemensa to pierwsza na polskim rynku księgarskim kompletna historia Oddziałów Szturmowych NSDAP.