Autorka‚ córka Joanny Olczak-Ronikier,
cenionej biografki (autorki monografii
Piotra Skrzyneckiego oraz dziejów własnej rodziny) i Ludwiga Zimmerera‚ wieloletniego korespondenta prasy zachodnioniemieckiej w PRL‚ a także kolekcjonera ludowych świątków – napisała
obszerną monografię na podstawie relacji Żydów‚ którzy przetrwali hitlerowską
hekatombę w Krakowie. W zalewie memuarystyki gettowej‚ której pełno dziś w polskich księgarniach‚ książka wyróżnia się wartką narracją i dbałością o detale. Zimmerer – od dzieciństwa mieszkająca pod Wawelem‚ zna dawną stolicę Polski jak własną kieszeń. Tajemnic nie ma dla niej także krakowski Kazimierz‚ niegdyś dzielnica żydowska‚ jeszcze przed piętnastoma
laty najbardziej zaniedbany rejon grodu‚ a dziś jedna z jego wizytówek. Ukazuje w porządku chronologicznym tragiczny los krakowskich Żydów w latach II wojny światowej, zarazem oprowadzając czytelnika po ulicach i domach do dziś stojących, zamieszkałych jednak przez zupełnie innych lokatorów‚ Częstokroć nie zdających sobie sprawy‚ że wysokie klatki schodowe‚ podwórka-studnie czy trotuary‚ po których codziennie się przemieszczają są niemymi świadkami dramatu sprzed ponad półwiecza. Najciekawszy
fragment relacji dotyczy, w moim przekonaniu, okupacyjnych losów wybitnego
fotografika Ryszarda Horowitza (znalazł się jako sześciolatek na liście Schindlera) oraz Romana Polańskiego. Przyszły reżyser w wieku 11 lat z pomocą ojca przedostał się przez kolczaste zasieki okalające dzielnicę zamkniętą i znalazł azyl w podkrakowskiej wsi.