Niezwykły, podwójny
pamiętnik
dziadka
i wnuka z lat okupacji. Maurycy
Allerhand, znany przed wojną prawnik, prowadził swoje zapiski od wkroczenia
wojsk niemieckich do Lwowa
w lipcu 1941 roku do śmierci w sierpniu 1942. Nie jest to dziennik,
raczej zbiór refleksji i drobiazgowych
notatek dotyczących wydarzeń
i ludzi. Dla historyków badających
dzieje holocaustu to nieoceniony
materiał, wspomnienia w których odnaleźć można wiele ludzkich życiorysów. Profesor Allerhand
wiele pisał o zachowaniu we Lwowie żołnierzy ukraińskich, nieraz wyjątkowo okrutnych. „Żydów
bito po głowie, plecach i po brzuchu, a jak Żyd upadł na ziemię, kopano go butami. Jak upadły podniósł
się, bito go dalej…” – wspomina
w swoich zapiskach Maurycy Allerhand. Jego pamiętnik uzupełnił
po latach urodzony w 1932 roku
Leszek Allerhand, który doprowadził
wspomnienia do wyzwolenia
Lwowa w 1944 roku. Fragmenty
te, dotyczące głównie rodziny, są ciekawym uzupełnieniem rzeczowej narracji Maurycego.