Tytuł powieści jest jak najbardziej adekwatny do
historii opisanej w książce. Historii tak mrocznej
i tak przerażającej, że naprawdę trudno byłoby ją
czytać ze spokojem, nawet gdyby to była tylko literacka
fikcja, a niestety tak nie jest.
Życie Shy Keenan było pasmem cierpień, zarówno

tych fizycznych jak i psychicznych. Od wczesnego
dzieciństwa pozbawiona była miłości i opieki
ze strony najbliższych. Zaniedbana, poniżana, bita
i gwałcona, zupełnie nie wiem, jakim cudem zdołała
przeżyć to piekło. Wielokrotnie przerywałam lekturę jej biografii,
wstrząśnięta złem, które ją spotkało. W głowie miałam kłębowisko
pytań: jak to możliwe, by nikt nie zauważył jej cierpienia i nie pomógł
jej wcześniej? Jak to możliwe, by być aż tak zwyrodniałym i obojętnym
na los własnego dziecka? Jak można w tak okrutny sposób krzywdzić
małe dzieci? Ile dzieci może znajdować się w podobnej sytuacji? Czy
wszystkie będą miały szansę na normalne dorosłe życie? Po latach
traumy autorka znalazła siłę i odwagę, by wymierzyć sprawiedliwość
swoim oprawcom. Tylko czy ukaranie winnych w jakikolwiek sposób
może zrekompensować zniszczone dzieciństwo? Przeszłości przecież
nie da się odmienić.
Swoje nowe życie Shy rozpoczęła w wieku 39 lat jako kobieta „uboga,

bezzębna i potwornie otyła, niedouczona i osierocona”. Sens przyszłego
życia odnalazła w pomocy innym krzywdzonym dzieciom i ofiarom
pedofilii.
Ta kolejna poruszająca opowieść, opublikowana w cyklu „Pisane

przez życie”, jest bardzo potrzebna. Nie tylko żebyśmy nie byli obojętni
na podobne problemy, ale także żebyśmy bardziej uważnie przyglądali
się wszystkim tym, którzy na co dzień są odpowiedzialni za pomoc
osobom pokrzywdzonym i karanie winnych. Takie historie nie powinny
nigdy się wydarzyć.