„Zawsze musiał stać na czele i przewodzić. Już za młodu wykazywał postawę wodza oraz przekonanie o własnej wyjątkowości. Koledzy szkolni wspominali, że miał im kiedyś rzec: »Zrozumiałem, że będę rządzić Polską« – akcentuje autor tej niezmiernie esencjonalnej publikacji. Opisującej figurę w naszych dziejach znaczącą, wciąż budzącą kontrowersje, choć od śmierci Bolesława Piaseckiego właśnie minęło 45 lat.

Stefan Kisielewski pisał o nim tak: „Był to wielki talent polityczny, tylko trafił na złe rozdanie kart”. I coś w tej metaforze jest, gdyż w relacjonowanym przez dr. Muszyńskiego okresie opisywany trzykrotnie przegrywał, pozostając z niczym. A mimo to wracał do polityki, odrabiając poniesione straty. Ale po władzę sięgnąć nie zdołał.

Za fundament wszystkiego uważał katolicyzm. „Zielony Program” Ruchu Narodowo-Radykalnego „Falanga”, stworzonego przez niego, to podkreślał. Nie mogło być inaczej, gdyż należący do ugrupowania pochodzili z generacji stawiającej wiarę na pierwszym miejscu.

W kampanii wrześniowej podchorąży rezerwy Piasecki zasilił oddział pancerny wyposażony w czołgi-zabytki z I wojny światowej. Przeżył, chociaż w zderzeniu z pancerno-powietrznym taranem Wehrmachtu nie miał żadnych szans. Fortuna mu jednak sprzyjała. Z niemieckiego więzienia uratowała go Luciana Frassati-Gawrońska, córka prestiżowego wydawcy z Piemontu, zarazem siostra włoskiego błogosławionego. Na prośbę narzeczonej aresztowanego usiłowała przekupić gestapowców – bezskutecznie. Poprosiła zatem o wsparcie samego Benito Mussoliniego. No i Niemcy, dbając o dobre stosunki z włoskim sprzymierzeńcem, wyrazili zgodę, by Piasecki odzyskał wolność.

Wkrótce spostrzegli swój błąd. Ponownie zaczęli go szukać, wydając nań zaoczny wyrok śmierci. W tym czasie był już żonaty, poślubił dziennikarkę, Halinę Kopciównę, poległą podczas powstania warszawskiego na Starówce. Odznaczoną Krzyżem Walecznych i Virtuti Militari.

Piasecki dostał ten ostatni order za walki o Wilno, latem 1944 roku. Uczestniczył w nich, dowodząc zgrupowaniem Uderzeniowych Batalionów Kadrowych, militarnej agendy Konfederacji Narodu, organizacji, którą założył podczas okupacji.

Zrazu operowali na Białostocczyźnie, gdzie dekomunizowali teren, likwidując sowieckich dywersantów i partyzantów. A w odwecie za niemieckie zbrodnie ludzie „Sablewskiego” (takiego pseudonimu Piasecki wtedy używał) przeprowadzili spektakularną akcję pacyfikacyjną – atak na wieś Mittenheide (pol. Turośl), leżącą w Prusach Wschodnich, niespełna 100 kilometrów od Wilczego Szańca, jednej z głównych kwater Adolfa Hitlera!

Wciągającą i detaliczną narrację Wojciecha Jerzego Muszyńskiego wieńczy zatrzymanie Piaseckiego przez NKWD jesienią 1944 roku. Niecierpliwie czekamy na tom drugi.