Adham i Sulafa każdego ranka widzą mur, szary i ponury. Po drugiej stronie muru stoi dom, w którym dawniej mieszkali z rodzicami. Tęsknią za dawnym życiem, za beztroskim śmiechem, za swobodą. Sulafa ma chore nogi i nie może chodzić. Dzieli się z bratem swoim pragnieniem: „Nie pragnę od słońca nic prócz jednej pomarańczy” – tak bardzo chciałaby przypomnieć sobie, jak smakuje owoc z ich dawnego ogrodu! Adham postanawia spełnić marzenie siostry. Swoją pomysłowością i oddaniem pokona mur. Jak? Przekonajcie się sami.

„Jeśli dwoje ludzi bardzo się kocha, to jedno z nich może w swoim wnętrzu doświadczać tego, co drugie słyszy, widzi i czuje. to się nazywa telepatia”. I dlatego Sulafa towarzyszy Adhamowi w wyprawie za mur. Siedzi mu na ramieniu jak malutki aniołek. Ona także ma swój sposób, by poczuć się wolna – pisze wiersze.

Opowieść Ulfa Starka, autora pięknych i mądrych opowieści „Mój tata pokazał mi wszechświat” i „Jak mama została Indianką”, może być punktem wyjścia do rozmowy o skomplikowanej sytuacji politycznej na świecie, o konfliktach etniczno-terytorialnych, o murze bezpieczeństwa oddzielającym Izrael od Palestyny, choć opowieść nie jest zakotwiczona w konkretnym miejscu. To jednocześnie historia bogata w emocje i pełne nadziei przesłanie. Wprawdzie „Głową muru nie przebijesz”, jak mówi przysłowie, ale możesz użyć wyobraźni. Ona ma wielką siłę w każdym zakątku świata.