Zaiste, niemałą wartość popularyzatorską prezentuje cykl powieściowy Elżbiety Anny Abłamowicz zatytułowany „Cztery milenia kobiety i mężczyzny”. W tomie pierwszym ta renomowana bywalczyni imprez kulturalnych Warszawy pieczołowicie zrekonstruowała damsko-męskie relacje w czasach starożytnych, konkretnie Cesarstwa Rzymskiego, zaciekle atakowanego przez najazdy plemion barbarzyńskich.

Tym razem autorka wzięła pod mikroskop średniowiecze. Dziś powszechnie wyszydzane przez mainstream, dostrzegające w nim wyłącznie zacofanie i bigoterię. Obdarzona niemałym zmysłem dydaktycznym autorka burzy swym lekkim piórem owe legendy wyraźnie krzywdzące tę epokę. Ukazując ją z rozmaitych geograficznie perspektyw. Bowiem śledząc intrygujące perypetie militarno-miłosne opisywanych, wędrujemy między innymi do Werony, Tuluzy, Moguncji, Karyntii, Krakowa, Legnicy, Strzegomia, Jędrzejowa… Obcujemy również ze znaczącymi figurami historycznymi. Choćby cesarzem Henrykiem VI, Bolesławem I Wysokim, Jarosławem Opolskim czy księżną Zbysławą. Autorka pieczołowicie relacjonuje nie tylko pełne afektacji oraz admiracji relacje tytułowych bohaterów swojej prozy, lecz także otrzepuje z naftaliny zapomniane epizody dziejowe. Dajmy na to waldensów, ruch społeczno-religijny powstały w XI stuleciu w Lyonie, którego założyciel Pierre Valdès potraktował dosłownie ewangeliczne wezwanie do ubóstwa. Jego poplecznikami stali się przede wszystkim rzemieślnicy i chłopi. Aczkolwiek w swych szeregach zgromadził również niemało duchownych katolickich, którzy zostali ekskomunikowani przez papieża, ponieważ uznał ich za heretyków. Prześladowani przez Świętą Inkwizycję, założyli własne wspólnoty, pozyskując wyznawców we Francji, Włoszech, Austrii i Szwajcarii. Resztki wspólnot przetrwały w regionach alpejskich tych państw do dziś.