W nowej powieści Julia Fiedorczuk, poetka, pisarka, tłumaczka, krytyczka literacka i laureatka Nagrody Poetyckiej im. Wisławy Szymborskiej, zabiera czytelników w podróż do świata przyrody splecionego ze światem człowieka. To wyprawa w czasie i przestrzeni, a także w głąb siebie.

W kręgu zainteresowań Elizy, bohaterki książki, pisarki i dziennikarki, są katastrofy ekologiczne i humanitarne. Przeprowadza internetowy wywiad z aktywistką walczącą o zachowanie pierwotnego lasu w Ameryce Środkowej. Zajmuje ją również śledztwo dotyczące pary zamordowanych kobiet na warszawskim Żoliborzu. Sprawa wydaje się tajemnicza, ale jej finału cały czas nie widać. Elizę rozpraszają różne tematy. Sama przeżywa bliżej nieokreślony kryzys życiowy. Jest zrozpaczona, ponieważ od lat nie ma kontaktu z przyjaciółką, która wyjechała w świat. A może to tęsknota za niespełnioną miłością? Eliza próbuje jakoś uporządkować swoje życie i postanawia zaszyć się w Puszczy Białowieskiej na Podlasiu. Tam wędruje wśród drzew, spogląda w gwiazdy. Aż znajduje porzucony śpiwór i inne ślady ludzkiej obecności. Wreszcie trafia do wolontariuszy, którzy pomagają uchodźcom przy białoruskiej granicy. Teraz jest blisko ludzkich dramatów. Dowiaduje się, że „w Puszczy jak w soczewce widać cały świat. Globalizację i kapitalizm, wielość kultur i wojnę. Rozchwianie klimatu i planetarne obiegi materii. Tu widać jak na dłoni, że wszystko się łączy”.

„Dom Oriona” to zaduma nad ludzkim losem. Julia Fiedorczuk przejmująco pisze o naszej współczesności. Autorkę cechują wrażliwość i uważność, zachwyca językowy kunszt pisarki, która za pomocą odpowiednich środków wyrazu chce dać nam do zrozumienia, że oto znaleźliśmy się w momencie kryzysowym.