Pojawiamy się na tym świecie tylko jeden raz i mamy
tylko jedną szansę przeżyć je zgodnie ze znanym
porzekadłem: „Jak sobie pościelisz, tak się wyśpisz”.
Nie jest to zapewne zbyt komfortowa sytuacja, ale
pewnych rzeczy po prostu nie możemy zrobić tylko
na próbę. Dlatego też, gdy decydujemy o swojej
przyszłości, mamy okazję poznać tylko jeden z kilku
różnych i możliwych scenariuszy naszego życia. Nic
więc dziwnego, że rzadko kiedy mamy stuprocentową
pewność, że decyzja, którą właśnie podjęliśmy,
jest tą właściwą, dla nas i naszych najbliższych, najlepszą.

Siedemnastoletnia Elisabeth dowiaduje się, że jest w ciąży. Od tego
momentu przez następnych kilkanaście dni będzie bić się z myślami,
co powinna zrobić. Decyzję musi podjąć w miarę szybko. Przed nią
tylko dwa i to jakże trudne wybory: urodzić – ocalić nowe życie, które
tak niespodziewanie pojawiło się czy je odebrać, dokonać aborcji.
Niepewna siebie nastolatka rozważa wszystkie argumenty za i przeciw.
Jest na tyle rozdarta wewnętrznie, że czuje, jakby żyły w niej dwie
dziewczyny. Poznajemy je. Jedna to Libby – skłonna poświęcić swoją
młodość i marzenia, aby urodzić dziecko, druga to Beth – nie potrafi
zrezygnować z wolności, chce uczyć się, grać na wiolonczeli i podróżować.
Nasza bohaterka nie znajduje wsparcia u bliskich i obie połówki
Elisabeth przeżywają naprawdę dramatyczne chwile dopóki nie
podejmą ostatecznej decyzji. Jednak co ciekawe, to jest dopiero początek
tej opowieści.

Dianne Wolfer – autorka wielu książek dla młodzieży – wykazała
się dużą odwagą, podejmując bardzo aktualny, ale niełatwy i wywołujący
duże emocje temat młodocianych matek i aborcji. W swojej książce
nie moralizuje, opowiada o byciu sobą, nieuleganiu presji otoczenia
i odpowiedzialności za dokonane wybory. Przedstawia tylko dwa scenariusze – dalsze losy Libby i Beth, chociaż, moim zdaniem, możliwości
jest o wiele więcej. Mimo to, dzięki niej mamy właśnie tę szansę,
której w prawdziwym życiu mieć nie będziemy, doświadczenia tego,
a co byłoby gdyby…