Na łamach poprzedniego numeru „Magazynu Literackiego KSIĄŻKI” zachwyciłam się debiutancką książką Justyny Hankus „Grisaille o zwykłym osiedlu”, a urzeczona fantazją autorki, jej umiejętnością opowiadania historii, błyskotliwą stylistyką, też wrażliwością i uważnością, życzyłam w duchu znakomitego rozwoju kariery pisarskiej. I nie trzeba było długo czekać na kolejną odsłonę jej talentu – właśnie otrzymaliśmy niesamowitą powieść, która od pierwszych zdań zajmuje, ale też przyprawiła o gęsią skórkę.

„Lato zestarzało się i przytyło, rozlazło po trawach, leniwe i syte, odwrócone tyłem, spało cały dzień, pozwalając, by pająki rozsnuwały nici nad wsią, a spadające z gałęzi gruszki tłukły się na miazgę” – tak rozpoczyna się ta mroczna opowieść balansująca między wierzeniami ludowymi a rzeczywistością, między snem a jawą, złem a dobrem. Autorka wykreowała świat pełen niesamowitości, wierzeń, zabobonów. A do tego niezwykły jest jej sposób ujęcia świata przedstawionego w powieści – wykorzystuje bowiem plastyczne środki przekazu i umiejętnie i sugestywnie buduje nastrój.

W fikcyjnej wsi nad jeziorem Ruty wspólnie z ludźmi koegzystują martwce, wodnik, wije, wietrzyce-latawice… I on – Doppelgänger, istota zawieszona między światami żywych i zmarłych. W książce występuje barwna galeria postaci, to istoty odstające od ram społeczności, niezrozumiali, dziwni– jak milcząca Helena, jej syn Mateusz Kusy, obdarzony dodatkową duszą, cyganka Aza, która potrafi uwięzić tę duszę w słoiku, wreszcie Upa z zajęczą wargą. Ta odmienność, inność wyznacza ich los.

Justyna Hankus napisała opowieść grozy, która dotyka czułych strun ludzkiej natury, intrygującą opowieść o nienawiści i strachu przed innością.