Kolejne wydanie – wydawca nawet już przy
dodrukach nie zmienia numeracji edycji – najważniejszej
etycznej pracy Arystotelesa, w której
wyraźnie widać proponowany przez niego
rozdział pomiędzy cnotą a żądzą. Filozofowie
zwracają uwagę na wyodrębnienie przez Arystotelesa
dobra, jako właściwości indywidualnej
a nie uniwersalnej, dobro jest subiektywne
i nie ma charakteru absolutu, podobnie jak mądrość
czy umiarkowanie. Ta polemika z ideami
Platona okazała się być najbardziej trwałym elementem etyki Arystotelesa,
zwracał on uwagę na znaczenie woli, ale też wychowania
i indywidualnych predyspozycji rozumnego człowieka, w tym
też jego skłonności. Zaskakująco nowocześnie brzmią fragmenty
„Etyki nikomachejskiej”, Arystoteles zwracał bowiem uwagę na te
cechy człowieka, na które w XX wieku położyła nacisk psychologia,
w szczególności zaś psychoanaliza. „Człowiek nieumiarkowany
pożąda wszystkiego, co przyjemne (…) i do tego stopnia ulega żądzy,
że owe rzeczy przyjemne przenosi nad wszystko inne; dlatego też doznaje przykrości zarówno wtedy, kiedy tych rzeczy nie może
dostąpić, jak też wtedy, kiedy ich tylko pożąda; wydaje się jednak
niedorzeczna przykrość z powodu przyjemności” – pisał w IV w.
p.n.e. Swoją drogą przekład Danieli Gromskiej (z lat 1937-1950),
dokonany pod okiem Romana Ingardena, wymagałby odświeżenia,
podobnie jak obszerne wprowadzenie do dzieła. Literackość języka
przekładu sprawia, że często ucieka współczesny wymiar etycznych
rozważań wielkiego filozofa.