Książka szczególnie spodoba się tym, którzy zachwycili się „Genialną przyjaciółką” Eleny Ferrante. Podobieństw wiele, chociażby pochodzenie bohaterek – południowe Włochy, niziny społeczne, uboga dzielnica, zdolna dziewczyna, surowy ojciec. Tak, ta opowieść was porwie.

Przeczytacie o ludziach żyjących w biednej i cieszącej się złą sławą dzielnicy Bari w latach osiemdziesiątych. Tu rządzi strach i przemoc – na ulicach i w domach. To miejsce „dla wielu to przekleństwo” – tłumaczy Marii nauczyciel, „ale w twoim przypadku to dar. Nie można poznać danego aspektu rzeczywistości, jeśli się nie doświadczy jego przeciwieństwa. Uważamy pewne rzeczy za piękne, doskonałe i wspaniałe, bo zakosztowaliśmy tego co brzydkie i dalekie od perfekcji. Jeśli wiesz, czym jest zło, masz pewność na czym polega dobro”. Jak pisał Camus w „Dżumie”: „Zło na świecie płynie niemal zawsze z niewiedzy”.

Dziewczyna wie, że tylko dzięki nauce może się stąd wyrwać. I jest w tych staraniach konsekwentna. Ze względu na niepokorny i buntowniczy charakter otrzymała przydomek Malacarne – ladaco.

„Historia porządnej rodziny” to pochłaniający obraz przyjaźni, która przeradza się w miłość. Miłość niemożliwą, która nie ma szans spełnienia. Autorka sugestywnie pokazuje, jak silne są macki zła, które oplatają rodzinę i ją niszczą i że nienawiść to potężna siła destrukcyjna.