Tytułowy chorobliwy stan ciała, bo tak definiuje się kacheksję, oznacza przewlekłe osłabienie, na skutek którego poszczególne organy odmawiają posłuszeństwa. W opowiadanej historii nawiązanie do upośledzonej fizyczności również występuje, stanowi jednak tło. Na plan pierwszy wysuwa się życie jej protagonisty, z trudem poukładane i wyprowadzone na uporządkowane tory, które nagle wymyka się spod kontroli.

W pierwszoosobowej narracji główny bohater odsłania się powoli. Wypełnione informacjami pierwsze rozdziały powalają poznać go jako fana matematyki (nieco dalej okazuje się, że pracuje jako analityk finansowy), którą opisuje drugie ze swoich hobby: zagadnienie zadawania śmierci, jej skali, problemy umierania. Całość zostaje podana ustami besserwissera. To na początku irytujące pouczanie wraz z rozwojem wydarzeń przeobraża się w ton zgorzknienia wynikającego z kolejnych życiowych porażek i pogłębiającej się samotności.

Narracja przeplata wątki. Kilkustronicowe rozdziały podzielone na jeszcze krótsze, czasami wręcz kilkuzdaniowe fragmenty niczym klatki filmowe przeskakują z teraźniejszości w przeszłość, od rzeczywistych wydarzeń do teoretycznych rozważań, pomiędzy radością z sukcesu osiągniętego w bezdusznym korpo a czernią porażki po godzinach, od miłości do umierania. Z jednej strony więc protagonista otwiera się przed czytelnikiem, z drugiej fabuła przybliża się do przenośnego znaczenia tytułu powieści: powolnej utraty poczucia życiowego kierunku i tyleż trudnych, co nieskutecznych prób jego odnajdowania, nie wyłączając ostatniej sceny. To odniesienie łatwo dostrzec również w tle — zdrada lub odejście tych, którzy mieli stanowić życiowe oparcie, nieudane próby budowania relacji z potencjalnie najbliższymi osobami, czy też zaskakujący i często niepożądany wpływ zapomnianych znajomości na o wiele lat późniejszą codzienność. Ów drugi plan został wypełniony wieloma wątkami społecznych zachowań wołających o zmianę: strach lub wstyd przed zwróceniem się o pomoc, nietolerancja czy stereotypy pracy w „korpo”.

„Kacheksja” zaskakuje zwrotami akcji, pokazując jednocześnie, jak silnie na życiowe fundamenty mogą wpływać z pozoru nieistotne i dawno zapomniane wydarzenia z przeszłości. Początkowo przegadana narracja ustępuje miejsca wnikliwszemu wnioskowaniu, dzięki czemu od powieści coraz trudniej się oderwać.