W odizolowanym od świata Traveni, u stóp Alp dochodzi do makabrycznej zbrodni. Mieszkańcy niechętnie współpracują z policją, wolą prać brudy we własnym domu. To zamknięta społeczność, uważa policjantów za intruzów, którzy zagrażają wizerunkowi sielskiego miasteczka, dobrobytowi i popularności hoteli i stoków. Szef lokalnej policji nie przyjmuje do wiadomości, że mordercą musi być ktoś z miasteczka. Ale komisarz Teresa Battaglia, doświadczona profilerka, jest nie do zatrzymania. Sześćdziesięciolatka, kolczasta i oschła, z nadwagą, cukrzycą i ciętym językiem, to niebanalna i świetnie nakreślona postać, na wskroś ludzka ze swoją złością i kruchością, nieugiętym duchem i… zanikami pamięci. Stawia czoło słabościom własnego ciała i chorobie, która drąży jej umysł, może to postępującą demencja, może alzheimer. Praca zapewnia jej odskocznię, w nią ucieka od traumatycznych wspomnień. Ona „widzi to, co pod kwiatami. Widzi piekło”. A piekło jest w ludziach.

Battaglia prowadzi dochodzenie niesztampowo, nie boi się nadepnąć na odcisk lokalnym szychom, skupiona na tropieniu mordercy, który według niej „wykazuje wysoki poziom sadyzmu”, gdyż pierwszą ofiarę pozbawił oczu, kolejnej odciął uszy. Jednak w tym śledztwie brakuje jednego, dość istotnego szczegółu: modus operandi. Wszystkie ślady prowadzą do dawnego sierocińca i wydarzeń sprzed trzydziestu lat oraz okrutnego eksperymentu z niemowlętami, inspirowanego ideą nazistowskiej eugeniki.

Ten udany debiut młodej włoskiej dziennikarki został zbudowany na przemyślanej i oryginalnej konstrukcji, z mocnym tłem obyczajowym i świetnym potencjałem na kolejne części, których możemy spodziewać się wkrótce.