„Dziennik” jest unikalną publikacją jako jedyne oryginalne świadectwo napisane w całości w niemieckim obozie koncentracyjnym. Jego autorką była 16‑letnia, zwyczajna dziewczyna, której życie i los symbolizują tragiczne doświadczenia młodego pokolenia Polaków z okresu II wojny światowej. Obecne wydanie to druga edycja tego wyjątkowego dokumentu. Pierwsza ukazała się w 2001 roku na łamach 21. tomu „Zeszytów Majdanka” w naukowym opracowaniu Janiny Kiełboń, ówczesnej wicedyrektor Państwowego Muzeum na Majdanku, jednak z uwagi na specjalistyczny charakter periodyku zapiski Jadwigi Ankiewicz trafiły jedynie do stosunkowo wąskiego kręgu odbiorców.

Obecne wydanie ukazało się jako odrębna książka w starannym opracowaniu edytorskim i interesującym kształcie graficznym. Jak czytamy we wprowadzeniu do zasadniczej części książki, „ustalony na nowo na podstawie manuskryptu tekst został poprzedzony szkicem prezentującym postać autorki i jej najbliższych z wykorzystaniem nowych informacji pozyskanych od rodziny siostry Jadwigi Ankiewicz. Edycja zawiera także niepublikowany, bogaty materiał ikonograficzny”, a także – co jest szczególnie cenne – podobiznę rękopisu przechowywanego w muzeum na Majdanku.

Jolanta Laskowska, autorka wstępu do „Dziennika”, podkreśla, że Jadwiga Ankiewicz „opisywała świat za drutami w odmienny sposób niż ci, którzy przeżyli obozy, przetrwali okrucieństwo II wojny światowej i zdecydowali się zrelacjonować swoje tragiczne doświadczenia po wielu latach. Z perspektywy szesnastolatki opisywała to, co mogła zaobserwować. Skupiała się na wydarzeniach, w których sama uczestniczyła, i na osobach, które w tamtym czasie były blisko niej lub też, przez swoją postawę, osobowość czy charyzmę, wzbudzały jej szacunek i uznanie”. Autorka „Dziennika” nie dożyła końca wojny, została zastrzelona przez Niemców na jednej z warszawskich ulic 30 stycznia 1944 roku w bliżej nieznanych okolicznościach. Miała niewiele ponad 17 lat.