Gdyby wyobrazić sobie koncept znajdujący się na antypodach tego, co w „Harrym Potterze” wymyśliła J.K. Rowling, byłaby to książka Naomi Novik. Odpowiedzią Novik na staroświecki Hogwart, z jej mądrym dyrektorem i kadrą, która ma za zadanie chronić i wspierać w rozwoju dzieci czarodziejów, jest Scholomance, skrajnie nieprzychylne środowisko, w którym na młodego adepta sztuki magicznej na każdym kroku czyhają niebezpieczeństwa i śmierć. Nawet z wyglądu owa szkoła jest przeciwieństwem Alma Mater Harry’ego – zawieszona w próżni, ciemna, pełna metalowych elementów, nieprzytulna. Aby w niej przetrwać, trzeba nieustannie chronić się zaklęciami, pokonywać najróżniejsze potwory i zawierać sojusze, przy czym warto wiedzieć, że wielu uczniów nie stroni tam od czarnej magii, a nawet zdarzają się wśród nich seryjni mordercy. Główna bohaterka powieści, Galadriel Higgins, nazywana El, też jest wymyślona jako przeciwieństwo Pottera. Podczas gdy on miał być nadzieją na ostateczne pokonanie Sami Wiecie Kogo, jej pisane jest przyniesienie światu zagłady.

Jak powieść sprawdza się w lekturze? Czyta się to naprawdę dobrze. Pomijając magiczny entourage, interakcje pomiędzy uczniami przypominają relacje znane z amerykańskich szkół, charakterystyczne są choćby sceny ze stołówki, gdzie już sam fakt, kto z kim siada przy stole, świetnie oddaje szkolną hierarchię. Ciekawie rozwija się wątek znajomości pomiędzy El a jednym z najzdolniejszych czarodziejów, Orionem Lakiem, dla której punktem startowym jest głęboka wzajemna niechęć. W miarę rozwoju akcji rodzą się kolejne sojusze, w tym ten najważniejszy. Odpowiedź, czy nie będzie on wielkim błędem, przyniesie dopiero druga część powieści.