Dlaczego jeden chłopiec popycha kolegów i ciągnie
Anię za warkocz? Może jest chory? A tamte
dziewczynki machają do siebie rękami, zamiast
rozmawiać? Bo rozmawiają w języku migowym.
Dlaczego Krzyś kicha i płacze, gdy dotyka chomika?
Ma alergię. Czy to ładnie, że Jasiek przyzywa
koleżankę wiewiórką i lisicą? Nieładnie. Dlaczego
Ola i Ala są jednakowe? Gdyż są bliźniaczkami.
Bohaterami i adresatami wierszyków są dzieci –
w różnych życiowych sytuacjach – w przedszkolu,
w domu, na placu zabaw.
Wierszyki mają działanie terapeutyczne. Tłumaczą świat, objaśniają

go i oswajają. Autorka, pedagog i terapeutka, stworzyła krótkie rymowanki,
które – choć nie zawierają odpowiedzi na pytania – zachęcają do
rozmowy. A właśnie rozmowy z dziećmi na trudne tematy są wielkim
wyzwaniem dla dorosłych. Mali słuchacze zastanawiają się np.: „O czym
opowiada wiersz?”, „Co się wydarzyło?”, „Jaki kłopot ma główny bohater?”,
by odnieść się do sytuacji rzeczywistej – zapytać, czy dziecko
zetknęło się z podobnym problemem. Wierszyki mogą być również
wprowadzeniem do zajęć grupowych w przedszkolu i szkole.
„Pragnęlibyśmy uchronić nasze pociechy przed cierpieniem, rozczarowaniem,

tęsknotą. Niestety, jest to niemożliwe. Starajmy się
odpowiadać w sposób zrozumiały, nawet na kłopotliwe dla nas pytania.
Szacunek, którym obdarzymy dzieci na pewno zaowocuje tolerancją
i zrozumieniem dla innych” – zauważa autorka. Dlatego nie
unika tematów trudnych – choroby, samotności, porzucenia, ale pisze
także o wyjątkowości każdego dziecka, pokazuje mu jego mocne
strony.