Bóg opuszcza Antoniusza Gdy nagle pośród nocy dobiegnie twych uszu niewidzialnej procesji pochód z ekstatyczną muzyką, z głosami – na darmo nie opłakuj swego przegranego losu, działań, w których poniosłeś klęskę, życiowych planów, które okazały się tylko złudzeniami. Jak ktoś gotowy od dawna, jak ktoś odważny, pożegnaj ją, tę Aleksandrię, która odchodzi. Przede wszystkim nie łudź się, nie mów, że był to jedynie sen, że się przesłyszałeś; daremnymi nadziejami tego rodzaju nie upokarzaj się. Jak ktoś gotowy od dawna, jak ktoś odważny, jak ktoś, kto dowiódł, że godzien jest takiego miasta, pewnym krokiem podejdź do okna i przysłuchaj się z poruszeniem, lecz jednak bez błagań i narzekań tchórza, jak ostatecznej wspaniałości dźwięków, ekstatycznym instrumentom mistycznej procesji, i pożegnaj ją, tę Aleksandrię, którą tracisz. (1911) Jan Kantakuzen triumfuje Patrzy na pola, które wciąż jeszcze należą do niego, z pszenicą, ze zwierzętami, z drzewami owocowymi. I gdzieś dalej – dom jego rodzinny, pełen ubrań i drogocennych mebli, i sreber. Odbiorą mu to – Jezu Chryste! – odbiorą mu to niebawem. A może by się ulitował Kantakuzen, gdyby poszedł do stóp mu się rzucić. Mówią, że jest łagodny, bardzo łagodny. Ale ci wokół niego? Ale wojsko? Czy przed dostojną Ireną upaść, zapłakać? Głupiec! uwikłać się w stronnictwo Anny – mógł jej nigdy nie brać za żonę dostojny Andronikos. Czy widzieliśmy jakieś efekty jej postępowania, czy widzieliśmy ludzkie podejście? Lecz nawet i Frankowie już jej nie szanują. Śmieszne te jej plany, dziecinne całe te jej przygotowania. Podczas gdy światu wygrażały z Miasta, zniweczył je Kantakuzen, zniweczył je dostojny Jan. I pomyśleć, że po stronie dostojnego Jana zamierzał stanąć. I zrobiłby to. I byłby teraz najszczęśliwszy, zawsze wielki arystokrata i pewny swej pozycji, gdyby go ów biskup nie zwiódł w ostatniej chwili – hieratycznym swoim autorytetem, swymi błędnymi od początku …